Zayn cz1

Witajcie po przerwie spowodowanej brakiem czasu w święta, psuciem się komputera i uroczystościami rodzinnymi.

Przez pewien czas myślałam jaki post napisać, żeby wam w pewien sposób te przerwę wynagrodzić.

Pomyślałam, że pewnie należało by posłuchać waszych komentarzy typu więcej pliss i opublikujesz jeszcze jeden a takie znalazły siępod poprzednim imaginem.

<dalsza część notki,w tym adnotacja do waszych kom. pod spodem>

Szłam w stronę mojego ulubionego parku. Był piękny słoneczny dzień, właśnie taki, jakie kochałam. Czułam jak promienie słoneczne głaszczą moją skórę. Delikatny wiatr lekko rozwiewał moje rozpuszczone włosy. Wszędzie radośni ludzie, którzy tak jak ja postanowili wykorzystać te cudowną pogodę. Trochę żałowałam, że pewnie, jako jedyna dzisiaj wychodzę gdzieś sama. Wszyscy w okolicy mieli swoje grupy, bez których się nie ruszali. Nawet, jeśli nie należałaś do żadnej z nich miałaś swoją BFF, wyjątkiem byłam ja. Zawsze sama, gdzieś z tyłu z nosem w książkach, albo z słuchawkami na uszach. Przyzwyczaiłam się do tego. Chwytałam dzień takim, jaki był.

  Założyłam słuchawki podłączone do telefonu. Akurat włączyła się piosenka mojego ulubionego zespołu One Direction Everything About You może nie byłam Directioner, ale bardzo ich lubiłam. Jak się głębiej zastanowić to lubiłam prawie każdy boysband.

 Jak się spodziewałam w parku była masa par, rozejrzałam się szukając wolnej ławki. Na szczęście jedna była wolna. Usiadłam tak szybko żeby nikt mnie nie wyprzedził. Teraz już każda była zajęta. Zadowolona z torebki wyciągnęłam notes, w którym lubiłam w nim rysować. Nic wielkiego, moje rysunki nie były takie złe, ale do dzieła sztuki im brakowało. Postanowiłam naszkicować parę na ławce kawałek dalej. Wyglądali na szczęśliwych...

Po pewnym czasie coś, a raczej ktoś przerwał mi odchrząknięciem. Podniosłam głowę i moim oczom ukazał się wysoki chłopak z ciemnymi włosami.

-Można?-skinął głową w kierunku mojej ławki

-Ale co?- nie mówiłam, że jestem kumata.

-Czy mogę się dosiąść?

-Jak musisz...- nie lubię jak ktoś mi przeszkadza, zwłaszcza, jeśli jestem zajęta szkicowaniem. Nie lubię też jak ktoś zabiera mi miejsce na ławce. Najwyraźniej moje zachowanie go nie zraziło, bo się dosiadł. Starałam się go ignorować i wróciłam do poprzedniego zajęcia. On najwyraźniej, nie zamierzał zając się sobą.

-Co robisz?

-Siedzę-warknęłam,  naprawdę nie lubiłam jak ktoś mi przeszkadzał.

-Mam na myśli notes... rysujesz?- spojrzał mi przez ramię na niedokończony szkic. Od razu zamknęłam zeszyt. Ten koleś był irytujący.

-Co Cię to interesuje?- patrząc na to wydarzenie z perspektywy czasu, już rozumiem, czemu nie miałam znajomych.

-Pokażesz?- wyciągnął rękę w kierunku zeszytu. Zdałam sobie sprawę, że łatwo nie odpuści. Niechętnie dałam mu notes. Przeglądał go, a ja nerwowo czekałam, aż mi go zwróci.

-Wow... to jest...-zaczął, ale chyba nie mógł znaleźć odpowiedniego słowa, więc wyręczyłam go w tym.

-Ohydne? Okropne? Głupie?

-Nie. Masz talent- przyznam...zaskoczył mnie tym. Myślałam, że będzie krytykował.

-Wątpię...   

-Mówię serio. Często tu bywasz?-Może jak bliżej poznać tego chłopaka nie jest taki zły.

-Tak, mieszkam w okolicy.

-Dasz wyciągnąć się na jakąś kawę?-on tak mówił na serio, czy się nabijał??

-Nawet nie wiem jak się nazywasz.

-Racja, wybacz. Jestem Zayn-wstał z ławki przedstawiając się.

-[T.I] - też wstałam.

-To jak? Idziemy?- ponownie zapytał, a ja skinęłam głową.

Udaliśmy się do kawiarenki, kawałek dalej. O tej porze nie było tam wielu osób. Ja usiadłam, a on odwiesił kurtki. Dopiero wtedy zobaczyłam jego tatuaże na rękach w pierwszej kolejności dostrzegłam ZAP. Dopiero wtedy skojarzyłam oczywiste fakty. Zlustrowałam go wzrokiem. To Zayn. Zayn Malik. Zayn z One Direction.

Tak wiem, spostrzegawcza jestem.

  Brawa dla mnie.

-Co?- zapytał widząc moją minę.

-Zayn?-nic więcej nie zdołałam wykrztusić. On nic nie zrozumiał.

-Dopiero teraz cię rozpoznałam-wytłumaczyłam, ale on nadal nie wiedział, o co mi chodzi. Pokazałam, więc zdjęcie jego zespołu na mojej komórce.

-Czyli o to Ci chodziło... fanka?- nie wyglądał na zadowolonego tym faktem.

- Po prostu lubię waszą muzykę, ale Directioner nie jestem-wyjaśniłam, a do nas podeszła kelnerka.

-Co podać?-zapytała, a my złożyliśmy zamówienia, czyli kawa i mały deser.

-Dziwne, że mieszkasz w okolicy a spotykamy się dopiero teraz-zauważyłam.

-Często wyjeżdżam i nie zawsze mam czas na zwykły spacer.

-Praca?

-Tak. Ciągle w drodze...- i tak dalej mijała nasza rozmowa. Po godzinie dostałam telefon od mamy, że muszę wracać, bo gdzieś wychodzi z tatą i ktoś musi przypilnować młodszego brata. Nie chętnie pożegnałam się z Malikiem i wyszłam, zdenerwowana na mamę. Co zrobić?

  Z rodzicami minęłam się w drzwiach. Brat jadł obiad, a ja usiadłam przed telewizorem. Nagle zaczął dzwonić domowy telefon. Odebrałam:

-Halo?-Kto tym razem śmiał przerwać mi serial?

-Hej, tu Zayn, ten wścibski z parku i kawiarni.-rozległ się głos w słuchawce.

-Tak?- zdziwiłam się, nie wiedząc skąd miał ten numer.

-Zostawiłaś tu kurtkę z telefonem i notesem-wyjaśnił.

-O kurczę... tylko nie otwieraj notesu!

-Ja Ci mówię, że zostawiłaś telefon, a ty się martwisz o notes... Podaj swój adres to Ci go przyniosę- miło z jego strony. Dałam adres i poszłam do brata.

-Zaraz przyjdzie tu taki chłopak i masz być grzeczny-pogroziłam mu palcem.

-Powiem tacie!- wstał z krzesła i pobiegł do swojego pokoju.

-Fajnie, ze jesteśmy sami!-krzyknęłam kręcąc głową. Ogarnęłam trochę w kuchni i zadzwonił dzwonek. Pobiegłam otworzyć.

-Hej!- rzuciłam otwierając drzwi. Chłopak stał opierając się ręką o ścianę. On z każdą sekundą jest coraz przystojniejszy, czy tylko mi się tak wydaje? 

-Hej... mam twoją kurtkę - wręczył mi ją wraz z notesem.

-Czytałeś? - musiałam zapytać. Nie kryje, że owy notes był dla mnie bardzo ważny.

-Masz niesamowite dzieła- zza mulata, wychylił się chłopak z burzą loków na głowie. W pierwszej chwili się wystraszyłam, bo nie wiedziałam, że ktoś jeszcze z nami był, potem myślałam jak zareagować na to, że ktoś miał czelność naruszać moje prywatne rzeczy. Jak tylko chłopak sam mnie zobaczył zaczął się śmiać.

-Żałuj, że nie widzisz swojej miny- dopiero po chwili doszło do mnie, że to em... Harry Styles
- I że nie widziałaś miny Bad Boy'a kiedy mówił jak to Ciebie zauważył w parku...- kontynuował

-Dobra już uspokój się -  skarcił go Zayn - Przepraszam za niego, przyszedł po tym jak poszłaś i... on ma down’a. Nie słuchaj go.

-Ja downa?! - oburzył się jego przyjaciel.

-Pasował byś do mojego brata- zauważyłam.

- Ile ma lat? – zaciekawił się Styles.

-Harry, nie masz przypadkiem nic do robienia? – Zayn wydawał się być podirytowany.

-A tak, bo wy ten.. - uśmiechnął się rysując w powietrzu palcami kształt serca, ale spoważniał, kiedy Zayn spiorunował go spojrzeniem- to ja, chyba już pójdę- zmieszał się

-Miło było Cię poznać! - krzyknął do mnie opuszczając moje podwórko. Jak tylko zniknął Malik zaczął się za niego tłumaczyć, ale przerwałam mu zapraszając go do środka.

Miał być trochę dłuższy, ale nie zabrakło mi czasu ze względu na póżną godzinę.
Potraktujcie go jako wstęp do następnej części.

Nie wiem jak wyszedł. Moje zdanie w tej kwesti zwykle różni się od waszego, więc czekam na komentarze.

Bardzo dziękuje za wszystkie pod poprzednim imaginem.

Notka też nie miała byś taka krótka bo mam wam wiele do powiedzienia. Niestety wyszła jak wyszła.

Przez te wszystkie święta mam zaległości. Pierwsze co zrobiłam jak tylko dostałam się do komputera to od razu wzięłam się za imagin i tak do teraz.

Do następnego posta.